پیونگ یانگ

آنچه باید بدانید

پیونگ یانگ (به کره‌ای:평양) پایتخت کره شمالی است. این شهر با جمعیتی حدود ۳ میلیون نفر در کرانه رودخانه تائدونگ قرار دارد. در پیونگ یانگ مردم از سطح زندگی قابل توجهی بالاتر از سایر نقاط این کشور برخوردار هستند. بسیاری از جاذبه‌های گردشگری کشور را می‌توان در اینجا یافت و احتمالاً بخشی از بیشتر سفرهای سفر به کره شمالی را تشکیل می‌دهد. در طول جنگ کره در سال ۱۹۵۲ که ویرانی بسیار به بار آورد، این شهر دوباره ساخته شد تا یک شهر نمونه برای تقویت روحیه در کره شمالی باشد. معماری به سبک روسی دارای بلوارهای گسترده و فضای سبز زیادی است. خیابان‌ها در یک شبکه منظم قرار داده شده است، و شهر به محله‌هایی خودکفا تقسیم می‌شود که همگی دارای امکانات مشابه در این نزدیکی هستند.

پیشینه

پیونگ یانگ هزاران سال است که یک شهر مهم در منطقه بوده است. در سده‌های ۳۰۰ و ۴۰۰، این شهر پایتخت دودمان نانگلانگ و سپس پادشاهی گوگوریو بود. هنگامی که شبه جزیره کره پس از پایان جنگ جهانی دوم تقسیم شد ارتش شوروی وارد پیونگ یانگ شد و این کشور به پایتخت موقت تبدیل شد که بعداً با تأسیس کره شمالی رسمیت یافت. در طول جنگ کره، به دلیل حملات متعدد هوایی، تا حد زیادی نابود شد. با کمک اتحاد جماهیر شوروی، پیونگ یانگ به سرعت بازسازی شد.

ورود

قبل از سفر به کره شمالی به روادید نیاز دارید و مسئولان کره شمالی برای بررسی آن حداقل ۲ هفته زمان نیاز دارند.

پایانه شماره ۲ فرودگاه بین‌المللی سونان پیونگ یانگ.

با هواپیما

فرودگاه بین‌المللی سونان پیونگ یانگ (کد یاتا:FNJ)در ۲۵ کیلومتری شمال پیونگ یانگ قرار دارد. این فرودگاه از سال ۲۰۱۵ ارائه سرویس به پکن، شانگهای، شنیانگ، کوالالامپور، بانکوک و ولادی وستوک را آغاز کرد. پروازهای بین‌المللی از پایانه جدیدی که در تابستان سال ۲۰۱۵ افتتاح شده انجام می‌گیرد، که شامل امکانات بیشتری است.

ایستگاه راه آهن پیونگ یانگ

با قطار

دو قطار بین‌المللی به پیونگ یانگ، از پکن و مسکو وجود دارد. ورود اتباع غربی معمولاً با قطار به کره شمالی منع خواهد شد؛ به جز مواردی که بطور ویژه توسط تورهای گردشگری اعطا می‌شوند. اگر باری را در قطار حمل کرده‌اید، باید روز دیگر به گمرک راه آهن پیونگ یانگ برگردید تا آن را تحویل بگیرید. گمرک خیلی شلوغ نیست و پشت ساختمان است و بین ساعت ۱۲ تا ۱۴ تعطیل است. هیچ هزینه‌ای برای تحویل گرفتن کالاهای ترخیص شده از گمرک وجود ندارد، به خصوص در مقایسه با شلوغی‌های ایستگاه راه آهن پکن...

با ماشین

نقشه کره شمالی. راه‌های اصلی قرمز رنگ هستند.

تنها می‌توان از چین و روسیه و کره جنوبی وارد کره شمالی شد و به پیونگ یانگ رسید.

گشتن

گردشگران در کره شمالی باید با یک راهنمای معتبر همراه باشند،که بگوید از کجا می توانند بازدید کنند و چگونه به آنجا خواهند رسید.با این حال،بازدید کنندگان خارجی در پیونگ یانگ آزادانه می توانند خودشان گشت و گذار کنند،مگر اینکه صریحاً توسط مقامات کره اعلام نشود.چنین چیزی می تواند رخ دهد،اما همیشه اینگونه نیست.

با اتوبوس

یک اتوبوس برقی در پیونگ یانگ

اتوبوس های معمولی و برقی در پیونگ یانگ یافت می شوند؛اما بیشترشان قدیمی اند.البته،گردشگران خارجی نمی توانند از اتوبوس استفاده کنند.

متروی پیونگ یانگ

با مترو

متروی پیونگ یانگ 2 خط و 20 ایستگاه دارد.متروی پیونگ یانگ عمیق ترین متروی جهان است.این مترو در عمق 110 متری زمین قرار دارد.با وجود قدیمی بودن،قطارها کاملاً کارآمد عمل می کنند.بزرگترین اشکال این نوع حمل و نقل این است که مترو فقط در ضلع غربی رودخانه قرار دارد،در حالی که مونسو دونگ،که همه ساکنان خارجی در آن زندگی می کنند،در ضلع شرقی قرار دارد.

یک تاکسی در پیونگ یانگ

با تاکسی

تاکسی را در هر جای شهر می توان سوار شد،اما رانندگان نسبت به سوار کردن خارجی ها احتیاط دارند.

با ماشین

جهت رانندگی در کره شمالی: فرمان خودروها سمت چپ است.جهت رانندگی سمت راست است.

با تراموا

یک تراموا در پیونگ یانگ

ترامواهای پیونگ یانگ نیز همچون اتوبوس ها،قدیمی هستند.

جاذبه‌های گردشگری

طاق پیروزی پیونگ یانگ

طاق پیروزی: این طاق برای گرامیداشت مقاومت مردم شبه جزیره کره در برابر امپراتوری ژاپن بین سالهای ۱۹۲۵ و ۱۹۴۵ و به عنوان نمادی از رهایی از چنگال ژاپن طراحی شده است. طرح طاق پیروزی پیونگ یانگ از طاق پیروزی پاریس گرفته شده است. این طاق ۶۰ متر بلندی و ۵۰ متر پهنا دارد که در سال ۱۹۸۲ و در مراسم تولد ۷۰ سالگی کیم ایل سونگ، اولین رهبر کره شمالی افتتاح شد.

برج جوچه

برج جوچه: برجی به بلندی ۱۷۰ متر در کنار رودخانه تائدونگ. برای رفتن به بالای برج باید ۵ یورو بپردازید. این برج منظره‌ای عالی از شهر را نشان می‌دهد.

تندیس چولیما (اسب بالدار)

تندیس چولیما: در بلندی‌های مانسو، تندیس مردی سوار چولیما (اسب بالدار) نصب شده است که نمایانگر توسعه اقتصادی کره است.

تندیس مانسودائه (کیم ایل سونگ و کیم جونگ ایل)

تندیس مانسودائه: تندیس برنزی به بلندی ۲۰ متر از کیم ایل سونگ و کیم جونگ ایل. در جشن صدمین سالگرد تولد کیم ایل سونگ، تندیسی از کیم جونگ ایل نیز بدان اضافه شد. این تندیس بزرگ به احتمال زیاد اولین مورد بازدید شما خواهد بود. آگاه باشید که افراد محلی از بازدیدکنندگان این مکان انتظار دارند که به این تندیس احترام بگذارند. تور شما به احتمال زیاد گل‌هایی را برای پایه مجسمه‌ای که به قیمت ۳ تا ۱۰ یورو نیز در دسترس هستند قرار می‌دهد. لباس رسمی انتظار می‌رود، هر چند به شدت لازم نیست.

پارک آبی مونسو

پارک آبی مونسو: این پارک آبی در اکتبر ۲۰۱۳ افتتاح شد که یک مجموعه بزرگ پارک آبی با سرسره‌های آبی زیادی است. این پارک آبی فقط شنبه‌ها برای گردشگران خارجی باز است. هزینه این پارک آبی بین ۷ تا ۱۰ یورو در جریان است.

بنای یادبود حزب کارگران کره شمالی (جوچه)

بنای یادبود حزب کارگران کره شمالی (جوچه):این بنای تاریخی مربوط به حزب کارگران کره شمالی (جوچه) است که در کنار برج جوچه واقع شده است. چکش نماد کارگران، داس نماد کشاورزان و برس نماد روشنفکران است. حلقه اطراف این نمادها نشان دهنده وحدت آنها است.

میدان کیم ایل سونگ

میدان کیم ایل سونگ:این میدان مقابل برج جوچه در ساحل غربی رودخانه تائدونگ قرار دارد و یک مکانی برای رژه‌های نظامی مرتب و مکرر کره شمالی، رقص‌ها و راهپیمایی‌ها است. از جاذبه‌های دیدنی اطراف این میدان می‌توان به خانه بزرگ مطالعاتی مردم اشاره کرد.

قوس اتحاد

قوس اتحاد:این قوس یک قوس بتونی ۶۲ متری است که از دو زن با لباس سنتی تشکیل شده است و در بالای آن نقشه شبه جزیره کره قرار دارد. این بنا در سال ۲۰۰۱ به عنوان یک بنای تاریخی برای نماد اتحاد مجدد دو کره ساخته شد.

استادیوم فوتبال رونگرادو(۱ مه)

استادیوم فوتبال رونگرادو(۱ مه): این استادیوم از استادیوم‌های بزرگ جهان است که ۱۱۴۰۰۰ نفر ظرفیت و ۲۰٫۷ هکتار مساحت دارد.

زیارتگاه‌ها و اماکن مذهبی

کاخ خورشید کومسوزان

کاخ خورشید کومسوزان:در این کاخ، اجساد ۲ رهبر اول کره شمالی، کیم ایل سونگ و پسرش کیم جونگ ایل قرار دارند که به عنوان رهبران ابدی کره شمالی معرفی شده‌اند.

موزه‌ها

موزه جنگ کره:موزه جنگ در سال ۲۰۱۳ به ساختمان جدید (جنب موزه قبلی)منتقل شد. مجسمه‌های بزرگ، هواپیماها، تانک‌ها، اُسَرا و سایر سلاح‌های آمریکایی در جلوی ساختمان اصلی قرار دارند. این موزه حاوی آثاری از جنگ، نقاشی از رهبران، و به عنوان یادبود قهرمانان جنگ ملی است. باید ۲ تا ۳ ساعت را برای بازدید از موزه وقت بگذارید.

موزه انقلاب کره

موزه انقلاب کره:این موزه که در سال ۱۹۴۸ افتتاح شد، آثار مربوط به کیم ایل سونگ و جنبش انقلابی کره را به نمایش می‌گذارد.

قوانین اجتماعی حاکم بر کره شمالی

در کره شمالی،آزادی های اجتماعی محدودند.

سکونت مادام العمر در یک محل مگر با اجازه حکومتی!

با وجود اینکه طبیعت کره‌شمالی بسیار زیبا و دل‌انگیز است و تنوع آب و هوایی شگفت‌انگیزی دارد اما مردم این کشور در هر نقطه از این سرزمین که روزگار می‌گذرانند باید تا آخر عمر همان‌جا بمانند و حق خروج از منطقه محل سکونت خود را ندارند و اگر زمانی هوای سفر به سرشان بزند یا بخواهند برای کاری از روستا یا شهر خود خارج شوند،حتما باید اجازه حکومتی داشته باشند،در غیر این صورت قانون را شکسته‌اند و مجازات خواهند شد.

بیدار شدن رأس ساعت شش با صدای شیپور!

قوانین حاکم بر کره‌شمالی تمامی جوانب زندگی مردم را تحت کنترل قرارداده و بر تمامی بخش‌های زندگی‌شان به نوعی تاثیر گذاشته است.تقریبا 50 سال است که مردم کره‌ شمالی صبح‌‌ ها با نواختن صدای شیپوری که راس ساعت 6 صبح به صدا درمی‌آید و از طریق بلندگوهای صبحگاهی در تمام مناطق پخش می‌شود از خواب بیدار می‌شوند و باید در ساعت 22:30 بخوابند.

برنامه های اجباری قبل از آغاز فعالیت های روزانه!

آنها موظف هستند پیش از شروع کار روزانه،در مقابل تندیس کیم جونگ ایل و پدر او (تندیس مانسودائه)ادای احترام کرده و سر تعظیم فرود آورند.همه مردم کره‌ شمالی موظف هستند با لباس‌های رسمی خاص از منزل خارج شوند یا علامت مخصوصی روی لباس داشته باشند تا وزارت اطلاعات و امنیت این کشور از اینکه چه افرادی در حال عبور و مرور هستند،آگاهی کامل داشته باشد؛البته کار به همین‌جا ختم نمی‌شود و آنها باید پس از رسیدن به محل کار 10 دقیقه‌ای را هم باید وقت بگذارند و به سخنرانی‌های مافوق خود گوش دهند و پس از آن 5 دقیقه علیه دشمنانشان شعار بدهند.پس از انجام تمامی این کارها تازه نوبت آغاز فعالیت روزانه می‌شود و آنها می‌توانند کار خود را شروع کنند.

خدمت سربازی؛10 سال!

در پیونگ یانگ،هر 2 ساعت یک‌بار از بلندگوهایی که صدای بسیار قوی‌ای دارند در همه جای شهر مارش نظامی پخش می‌شود تا قدرت ژنرال‌های این کشور به رخ همه کشیده شود.آنها بنا بر عادتی دیرینه کیم جونگ ایل،رهبر کشور خود را ژنرال صدا می‌زنند؛البته دادن چنین لقبی به او چندان هم بیراه نیست چراکه خدمت سربازی اجباری در این کشور گاهی به 10 سال هم می‌رسد.

عدم حق استفاده از خودرو برای رفتن به محل کار!

مردم این کشور برای رفتن به محل کار خود حق استفاده از خودرو را ندارند و معمولا با دوچرخه رفت‌و‌آمد می‌کنند.استفاده از خودرو تنها مختص به رتبه‌های بالای نظامی این کشور است.

هیچ خانواده‌ای حق خواب دیدن ندارد!

پس از پایان کار و فعالیت روزانه،شب‌‌ها ساعت 9 در سراسر کره‌شمالی خاموشی زده می‌شود و به این ترتیب مردم خود را برای یک روز کاری دیگر آماده می‌کنند.نکته عجیب دیگر این است که در کره‌شمالی هیچ خانواده‌ای حق خواب دیدن ندارد و اگر پدر و مادری صبح از خواب بیدار بشوند و خوابی را که شب قبل دیده‌اند تعریف کنند،فرزند آنها موظف است تا علاوه بر خوابی که والدینش دیده‌اند خواب خود را هم به نماینده وزارت اطلاعات و امنیت که در کلاس‌شان حضور دارد،گزارش دهد.

عدم استقلال رسانه ها!

در کره‌شمالی هیچ رسانه خصوصی دیده نمی‌شود و 12 روزنامه و 20 نشریه موجود در این کشور کاملا تحت نظر دولت هستند و بی‌آنکه خبرنگاری وظیفه تهیه گزارش‌‌ها را برعهده داشته باشد،مطالب آنها را خبرهایی تشکیل می‌دهد که هر روز از وزارت اطلاعات و امنیت دریافت و دقیقا همان اطلاعات بدون کوچک‌ترین تغییری منتشر می‌شود؛در تمام رسانه‌های کره‌شمالی،انتشار هرگونه خبر ناخوشایند در مورد کره‌شمالی در همه زمینه‌‌ها از سیاسی و اجتماعی گرفته تا اقتصادی و فرهنگی به شدت ممنوع است.

باوجود قحطی و گرسنگی، عدم پذیرش کمک‌های غذایی دیگر کشورها!

با توجه به اینکه دولت مسئول آذوقه‌رسانی و تهیه مواد لازم به صورت کوپنی در کره‌شمالی است،درآمد ماهانه مردم بسیار ناچیز است؛در بیشتر موارد هم نه کمک‌های دولت و نه درآمد مردم کفاف مایحتاج و نیازهای اولیه آنها را نمی‌دهد و فقر و قحطی بر بسیاری از خانواده‌های این کشور حاکم شده و سالانه چندین هزار نفر از آنها به دلیل گرسنگی جان می‌دهند.دولت کره‌شمالی با وجود نیازهای شدیدی که به کمک‌های غذایی دیگر کشورها دارد اما به خاطر اینکه معتقد است این غذاها روی طرز فکر مردم اثرات سوء دارد و برای اینکه از آلودگی فرهنگی که نتیجه مصرف این غذاهاست در امان بماند،از پذیرفتن آن سر باز می‌زند.شدت قحطی و گرسنگی در این کشور به حدی‌ است که سازمان تغذیه جهانی وابسته به سازمان ملل در این‌باره به شدت هشدار داده است.

ممنوعیت ورود هرگونه خبرنگار و عکاس به کره شمالی!

مسؤولان این کشور نه‌تنها از پذیرفتن هرگونه کمک امتناع می‌کنند بلکه ورود هرگونه خبرنگار و عکاس را هم به کره‌شمالی ممنوع کرده‌اند.

مرگ و تیرباران سرنوشت شهروندان تماس گیرنده با تلفن به خارج!

خروج شهروندان کره‌ای هم از کشورشان به شدت کنترل می‌شود و اگر شخصی بخواهد به دنیای بیرون از کره قدم بگذارد به عنوان عامل دشمن دستگیر می‌شود.این قانون آنقدر سختگیرانه در این کشور به اجرا درمی‌آید که اگر فردی حتی از طریق تلفن با خارج از کشور تماس برقرار کند،ممکن است سرنوشتی جز مرگ و تیرباران در انتظارش نباشد؛به عنوان مثال یک شهروند کره‌شمالی که در یکی از شرکت‌های نظامی کره‌شمالی مشغول به کار بود با تلفن همراه خود با یکی از دوستانش که در سال 2001 به سئول گریخته بود،تماس گرفت و در مورد قیمت برنج و شرایط زندگی در کره‌ شمالی با او صحبت کرد؛این کار او از طرف دولت تخطی از قوانین تلقی شد و در نتیجه حکمی جز اعدام برای او صادر نشد.این درحالی است که مدتی بعد خبرگزاری یون‌‌هاپ،مرگ فرد خاطی به نام جونگ را تایید کرد و گفت این شهروند اولین فرد در کره‌شمالی است که به دلیل تماس با خارج از کشور اعدام شده،اما جزئیات بیشتری از این ماجرا منتشر نکرد.در کره‌شمالی فقط یک شرکت مخابراتی تلفن همراه که منطقه پایتخت،پیونگ یانگ،را پوشش می‌دهد مشغول به فعالیت است.مشترکان این شرکت مخابراتی حق استفاده از خدمات این شرکت برای تماس با خارج را ندارند.در نتیجه بسیاری از شهروندان کره‌شمالی برای تماس با بستگان و اقوام خود که در خارج از این کشور زندگی می‌کنند از تلفن‌ های همراهی که به طور غیرقانونی از چین به کره‌شمالی وارد شده‌اند،استفاده می‌کنند.

شرط ازدواج؛ رضایت وزارت اطلاعات آری، رضایت خانواده خیر!

اگر پسر و دختری در کره‌شمالی قصد ازدواج با یکدیگر را داشته باشند، رضایت خانواده آنها هیچ نقشی در این ازدواج ندارد بلکه این وزارت اطلاعات و امنیت این کشور است که صلاحیت ازدواج این دو نفر را صادر می‌کند.به این ترتیب که هم پسر و هم دختر باید یک گزارش کامل از نحوه آشنایی،میزان علاقه،علت آشنایی و… را به وزارت اطلاعات کره شمالی ارائه بدهند.پس از این مرحله و بررسی‌های لازم و شناسایی تمامی اقوام دختر و پسر برای آنها قرار مصاحبه صادر می‌شود و پس از حضور دختر و پسر و پاسخ دادن به سوال‌های خاص اگر مورد مشکوکی دیده نشود،اجازه ازدواج آنها صادر می‌شود.

پول

یکای پول رایج در پیونگ یانگ،وون کره شمالی(NKW)است.

خرید کردن

گزینه های خرید محدود است.چند فروشگاه وجود دارد اما چیزهای بسیار کمی مورد علاقه بازدید کننده دارد.مردم محلی فقط از فروشگاه های تخصصی که می فروشند کالاهای فروشی و سایر کالاهای اساسی را می خرند.هنرها و صنایع دستی و سوغاتی را می توانید در مکان هایی مانند اماکن توریستی و هتل خریداری بخرید.برخی از سوغاتی های بسیار مورد توجه کره شمالی،نشان های حلقه ای فلزی هستند که چهره های یک یا بیشتر از سه کیم را به تصویر می کشند.بدست آوردن آنها برای خارجی ها می تواند دشوار باشد.خرید آنها در خانه در سایت های eBay یا حراج های مشابه معمولاً آسان تر است.گزارش شده است که مواردی از این نشانها در هنگام خروج توسط گمرک ضبط می شود.چندین کارت اعتباری پیش پرداخت در سراسر شهر وجود دارد که زحمت حمل پول و تصریف را کاهش می دهد.همه جا و قدیمی همه از بانک تجارت کره شمالی(무역 은행) است و در فروشگاه پیونگ یانگ در منطقه سفارت موجود است. مانده آن با نرخ ارز سخت ضبط می شود.اخیراً ،Guangbok و برخی فروشگاه ها که به ارز محلی مشغول تجارت هستند ،اقدام به ارائه کارت از بانک مرکزی کره شمالی(중앙 은행)با موجودی از برنده محلی می کنند.بانک تجاری Ryugyong همچنین یک کارت قابل قبول توسط فروشگاه Ryugyong ارائه می دهد.چندین بازار دولتی وجود دارد که طیف گسترده ای از غذاها و همچنین کالاهای مصرفی مانند کفش و مواد DIY را به فروش می رسانند.بیشتر این محصولات وارداتی است،اما برخی کالاهای محلی نیز می توانند پیدا شوند.قیمت محصولات محلی طبق استانداردهای غربی بسیار پایین است و فروشندگان عموما صادقانه هستند؛گرچه قیمت ها قابل مذاکره می باشند.این بازارها با استفاده از سقف های آبی و نیم کره ای آنها قابل شناسایی هستند.با این حال،به غیر از بازار تونگیل،خارجی ها به طور کلی با احتیاط رفتار می شوند.بازار تونگیل شاید جالب ترین باشد،زیرا بسیاری از کره ای های نسبتاً ثروتمند برای خرید کالاهایی که بسیاری از مردم کره شمالی قادر به تهیه آن نیستند در آنجا خرید می کنند.عکاسی ممنوع است.در تونگیل،به سارقان توجه داشته باشید؛اگرچه حداقل باشند.

لیست فروشگاه هایی که برای خارجی هاست:

فروشگاه پیونگ یانگ:مجموعه فروشگاههای دیپلماتیک پیونگ یانگ دارای شیر تازه، بخش بدون عوارض و خدمات خیاطی است.

هائه ماجی:مجموعه Haemaji دارای فروشگاه های مواد غذایی،نانوایی،کافی شاپ و خانه استیک است.

CanGuang:مجموعه CanGuang در نزدیکی هتل Koryo دارای فروشگاه های مواد غذایی،کافه و هتل است.

پوتونگ گانگ:مجتمع Potonggang یک فروشگاه 3 طبقه است که با فروش مواد غذایی ،لوازم خانگی خوب و کوچک فعالیت می کند.ارز محلی استفاده می شود و یک نقطه مبادله ارزی در سراسر خیابان واقع شده است.

GwangBok:Gwangbok یک مجموعه خرید 3 طبقه مشترک با یک شرکت چینی است.واحد پول محلی استفاده می شود و در طبقه اول قابل مبادله است.

ریوگیونگ:مجموعه خرید Ryugyong دارای فروشگاه های مواد غذایی،فروشگاه مبلمان و لوازم آشپزخانه می باشد. همچنین یک کافه در این مجتمع،یک فروشگاه سخت افزاری در کنار هم،و یک فروشگاه لوازم الکترونیکی در خیابان وجود دارد.

بازار Tongil:بازاری شلوغ با کالاهای وارداتی و محلی.یکی از معدود مکان هایی برای تهیه گوشت و تولید گوشت تازه و با کمی چیز دیگر است.قیمت کالاهای وارداتی به مراتب ارزان تر از سایر فروشگاه ها نخواهد بود،اما یکی از معدود مکان هایی برای خرید در کنار افراد محلی است.Tongil به طور معمول یک مقصد مجاز برای بازدید کنندگان کوتاه مدت نیست.

خوردن

مردم کره شمالی در خانه غذا می خورند.شما به طور معمول در هتل خود شام خواهید خورد.تعداد زیادی از ناهارخوری های کوچک در شهر وجود دارد،اما بیشتر آنها به کارگران محلی اختصاص داده می شود.وضعیت حقوقی پیرامون این مؤسسات نیمه خصوصی پیچیده است و به خارجی ها توصیه نمی شود که در آنها غذا بخورند.با این وجود چندین رستوران مناسب گردشگران هستند؛مانند:

چونگوریو(در ساحل رودخانه پوتونگ):این رستوران به شکل یک قایق مسافرتی طراحی شده است.این انتخاب خوبی برای علاقه مندان به غذای سنتی کره ای است،زیرا بیش از 120 غذای کره ای در دسترس است.

دانگوجی گوکیبب(خیابان تونگیل):معروف ترین مکان برای کسانی که مایل هستند غذای مخصوص سگ کره ای را امتحان کنند.

رستوران Mujigae(میدان کیم ایل سونگ)

Okryu:در ساحل رودخانه تائدونگ،Okryu در سال 1960 تأسیس شد و یکی از قدیمی ترین رستوران های کشور و یکی از معدود رستوران های دارای شعبه در خارج از کشور است.به دلیل رشته فرنگی سرد سبک پیونگ یانگ مشهور است.

رستوران Ryugyong(خیابان سانگ تک):در غذاهای گوشت گاو تخصص دارد.برای دوستداران گوشت توصیه می شود.

Haebangsan:این رستوران به سوپ دنده گاو مشهور است.

نوشیدن

کافه ها و کلوپ های بسیار کمی وجود دارد،گرچه آبجو کره شمالی در هتل ها موجود است.برخی نیز ممکن است چای و سایر آبجوهای خارجی مانند Heineken را پیشنهاد دهند.پیش نویس محلی آبجو بسیار عالی است و از 0.50 تا 1.40 یورو هزینه دارد.سه مکان اصلی وجود دارد،به غیر از رستوران ها و هتل ها،جایی که ساکنان خارجی برای معاشرت می روند.کلوپ دیپلماتیک قدیمی،در نزدیکی برج جوچه در کنار رودخانه؛دوستی،در مجتمع خارجیان مونسو؛و باشگاهی که توسط سازمان ملل اداره می شود.

خواب

تور شما باید هتل شما را رزرو کند.

هتل کوریو

هتل Koryo(خیابان Changkwang ، +850 2 381 4397):لوکس ترین هتل در شهر به همراه هتل Yanggakdo. این هتل دارای 45 طبقه و بیش از 500 اتاق است که در مرکز شهر و در نزدیکی ایستگاه راه آهن قرار دارد.بلند ترین ساختمان کره شمالی همین هتل است که بیش از 300 متر ارتفاع دارد.

ارتباطات

تلفن

پیش شماره تلفنی کره شمالی ۸۵+ است.

هشدار:در گفتگوهای خود در پشت تلفن، مراقب حرف‌هایی که می‌زنید باشید؛ زیرا تمام تماس‌های تلفنی بین‌المللی توسط وزارت اطلاعات کره شمالی شنود می‌شوند. ممکن است تنها با یک حرف، سر خودتان را به باد بدهید!

اینترنت

در کره شمالی ممکن است دسترسی به اینترنت برای شما مقدور نباشد، با این حال در هتلی که اقامت دارید اگر از قبل بگویید به اینترنت نیاز دارید، در اختیار شما خواهند گذاشت. در غیر این صورت، برای دسترسی به اینترنت باید با سفارتخانه کشور خود تماس حاصل کنید.

امنیت

پیونگ یانگ برای خارجیانی که از قوانین پیروی می کنند،به دلیل نظارت ها و کنترل های شدید،یک شهر بسیار امن است و آمار جرائم در این شهر بسیار کم.

سفارت‌خانه‌ها

سفارت جمهوری اسلامی ایران در پیونگ یانگ

به جز سفارت های فدراسیون روسیه و جمهوری خلق چین،همه سفارتها در محله مونسو دونگ قرار دارند؛حتی سفارت جمهوری اسلامی ایران.

جای بعدی